Ιστορικό διαδρομών στο Κ2, Karakoram mountain range, central Asia

Οι διαδρομές που ανοίχτηκαν στο Κ2 έχουνε βαριά ιστορία και τις περισσότερες φορές τις συνοδεύουν επικές στιγμές ή μεγάλες τραγωδίες. Στην επικινδυνότητα που έχουν βουνά σαν το Κ2 αυτά τα δύο δεν απέχουν πολύ. Παρακάτω θα αναλύσουμε κάθε μία διαδρομή ξεχωριστά. Να σημειωθεί ότι όλες έχουνε σοβαρές τεχνικές δυσκολίες, ενώ κάποιες εμπεριέχουν υψηλά ρίσκα, γι' αυτό και έχουν ελάχιστες ή και καθόλου επαναλήψεις. Στην ιστορία του Κ2 έχουνε ανοιχτεί 10 διαδρομές, με τις 6 να βρίσκονται στην Πακιστανική μεριά του Κ2 και οι τέσσερεις στην Κινεζική. Επίσης δύο διαδρομές δεν έχουν σκαρφαλωθεί ακόμα. Αυτές είναι η East face, που λόγω της αστάθειας χιονιού και του πάγου θεωρείται υψηλού ρίσκου και η North Face. Το 2007 οι Denis Urubko και Serguey Samoilov κάνανε μία προσπάθεια για τη 2η, αλλά εξαιτίας του μεγάλου κινδύνου χιονοστοιβάδας και του καιρού κάνανε τραβέρσα και βγήκανε στη North Ridge route

Διαδρομές από ττη μεριά του Πακιστάν

Πακιστάν

Abruzzi spur, 1954: Η 1η ανάβαση των Ιταλών το 1954 έγινε από την Abruzzi spur, που είναι η νοτιοανατολική κόψη. Πάνω από το 75% των αναβάσεων γίνονται από εκεί. Τη διαδρομή αυτή είχε οραματιστεί ο δούκας του Abruzzi, φτάνοντας το 1909 στα 6500μ. Προς τιμήν του η κόψη πήρε το όνομά του. Αν και θεωρείται η "κλασική" ανάβαση, πέρα από το απότομο ανάγλυφο και την απομόνωση, έχει σοβαρά τεχνικά σημεία όπως το House chimney, την Black Pyramid, και το Bottleneck, μια τραβέρσα στα 8000 μέτρα κάτω από ασταθή σεράκ.

Cesen/ Basque route, 1986: Πρόκειται για τη 2η πιο δημοφιλής ανάβαση. Ενώνεται με την Abruzzi στο "Shoulder" στα 7500μ. Την ανέβηκε πρώτος και σόλο ο Σλοβένος ορειβάτης Tomo Cesen για να φτάσει στα 8000μ. Την ολοκλήρωσαν μέχρι την κορυφή μία ομάδα Βάσκων το 1994. Αν και αποφεύγει κάποια τεχνικά εμπόδια της Abruzzi (House chimney και Black pyramid), είναι ιδιαίτερα απότομη και εμπεριέχει ρίσκο λιθοπτώσεων και χιονοστοιβάδων.

The Polish line, south face, 1986: Η πιο δύσκολη διαδρομή και χωρίς επανάληψη μέχρι σήμερα. Έγινε το 1986, θανατηφόρο έτος για το Κ2, από τους Πολωνούς Jerzy Kukuczka και Tadeusz Piotrowski μετά από επική προσπάθεια. Αρχικά ξεκίνησαν μαζί με τρεις Ελβετούς και δύο Γερμανούς, οι οποίοι τελικά αποχώρησαν θεωρώντας επικίνδυνη και δύσκολη τη διαδρομή. Οι Πολωνοί μετά από τεράστιες δυσκολίες, παγωμένα μπιβουάκ και τεχνικές αναρριχήσεις V+ βαθμού θα καταφέρουν την κορυφή μετά από πέντε μέρες. Ο Kukuzca πραγματοποιεί τη 12η οχτάρα κορυφή του. Προς το τέλος ωστόσο αφήσανε όλο τον κατασκηνωτικό εξοπλισμό. Ξεκινάνε την κατάβαση από την Abruzzi ridge, αλλά στα 8300 θα βγάλουνε τη νύχτα σε χιονότρυπα, χωρίς εφόδια, νερό και υπνόσακους. Την επόμενη μέρα θα κατέβουν 400 μέτρα υψομετρικής και θα αναγκαστούν σε ένα ακόμα μαρτυρικό μπιβουάκ αγγίζοντας τα όρια τους. Το πρωί συνεχίζοντας ο Piotrowski καθυστερεί, ενώ θα του φύγουν τα κραμπόν και θα χάσει την ισορροπία του. Στην πτώση που θα κάνει θα πέσει πάνω στον Kukuzca, ο οποίος θα κρατηθεί στην πλαγιά. Ο Piotrowski θα χαθεί στο κενό..

στην κορυφή

The Magic line, 1986: Πρόκειται για μία από τις δυσκολότερες διαδρομές (για κάποιους η δυσκολότερη) στα Ιμαλάια και Καρακόρουμ. Η ιστορία της ξεκινάει το 1979, όταν διεθνής αποστολή Ιταλών, Γερμανών και Αυστριακών με τους Reinhlod Messner και Renato Casarotto θα καταφτάσουν στο BC του Κ2 το καλοκαίρι του 1979. Η ομάδα ωστόσο καθυστέρησε τρεις εβδομάδες να φτάσει στο BC, και η Magic Line θεωρήθηκε ιδιαίτερα σύνθετη για να οργανώσουν ανάβαση στο χρόνο που τους απόμενε. Ο Messner με την ομάδα του θα εγκαταλείψει την προσπάθεια και θα επιλέξει τη normal route από την Abruzzi spur, στην μόλις 4η ανάβαση στην κορυφή. Ο Casarotto που είχε παθιαστεί με τη συγκεκριμένη διαδρομή θα πάρει άσχημα την απόφαση του Messner θεωρώντας ότι μπορούσαν να τη δοκιμάσουν. Το ίδιο καλοκαίρι μία Γαλλική ομάδα 15 ατόμων θα αρχίσει την προσπάθεια για τη Magic line. Στις 10 Ιουλίου θα στήσουν το camp I στα 5600μ. Όμως ο ασταθής καιρός και οι δυσκολίες της διαδρομής δυσκόλευαν την ομάδα να στήσει τα παραπάνω camp. Τελικά την 1η Σεπτέμβρη θα στηθεί το camp 5 στα 8000μ. Στις 9 Σεπτεμβρίου τρεις Γάλλοι θα επιχειρήσουν για κορυφή. Οι δύο θα επιστρέψουν πίσω ενώ ο τρίτος θα πραγματοποιήσει bivouac στα 8350 σε χιονότρυπα ελπίζοντας σε καλύτερο καιρό την επόμενη μέρα, κάτι που δε θα γίνει τελικά. Το 1981 οι Ιάπωνες ανοίγοντας τη δυτική όψη σκαρφαλώσανε το κομμάτι από τα 8400 μέχρι την κορυφή. Και φτάνουμε στο επεισοδιακό 1986, όπου τρεις νέες διαδρομές ανοιχτήκανε. Στο βουνό υπήρχανε εννέα αποστολές εκ των οποίων οι τέσσερεις θέλανε να ανεβούνε από τη Magic Line. Ιταλοί, Αμερικάνοι, Πολωνοί μαζί με Σλοβένους και ο Cassaroto σόλο. Τελικά οι Ιταλοί θα αποχωρήσουν για το Broad peak, ενώ δύο μέλη της Αμερικανικής ομάδας θα σκοτωθούνε από χιονοστοιβάδα που προκάλεσε πτώση βράχου. Ο Casarotto επιστρέφει αποφασισμένος και θα κάνει τρεις σόλο προσπάθειες. Τις δύο πρώτες θα φτάσει στα 8200μ ενώ στην τρίτη προσπάθεια στα 8300. Στην κατάβαση και ενώ ήτανε κοντά στο BC μια χιονογέφυρα κατέρρευσε και έπεσε σε μία κρεβάς 40 μέτρα βάθος. Το BC τον έβλεπε από τα κυάλα και μόλις χάθηκε απ' το οπτικό τους πεδίο η ομάδα του BC θορυβήθηκε. Ο ίδιος κατάφερε να επικοινωνήσει και η επιχείρηση διάσωσης ξεκίνησε. Όταν τον ανέσυραν από τη σχισμή ήτανε στη ζωή, ωστόσο μετά από λίγη ώρα απεβίωσε στις 16 Ιουλίου. Τελικά στις 3 Αυγούστου η ομάδα Πολωνών και Σλοβένων θα καταφέρει να ολοκληρώσει τη διαδρομή με τους Wojciech Wroz, Przemyslaw Piasecki, Petr Bozic να πατάνε κορυφή. Στην προσπάθεια τους ρόλο έπαιξε και η δουλειά των Αμρικάνων και Ιτάλων που είχανε κάνει μία προεργασία σε κατασκηνώσεις και σταθερά σχοινιά στα πρώτα κομμάτια. Στην κατάβαση ωστόσο από την Abruzzi spur, καθώς κάνανε ραπέλ στο ύψος του Bottleneck στα 8000 τη νύχτα, ο Wroz θα γλιστρήσει και θα χαθεί. Έτσι οι απώλειες των δύο Αμερικάνων, του Caserotto και του Wroz θα είναι ο απολογισμός και το βαρύ τίμημα για τη Magic Line. Η διαδρομή θα επαναληφθεί μία φορά το 2004 από τον Καταλανό ορειβάτη Jordi Corominas. Ξεκίνησαν ως τριάδα και στα 8300 τα δύο μέλη αποχώρησαν. Ο Corominas συνέχισε μόνος στo σκοτάδι για να βγει τελικά στην κορυφή. Περισσότερα για τη Magic line εδω.

Η περίφημη χάραξη της διαδρομής

Japanese route, West ridge, 1981: Η αποστολή θα ξεκινήσει στις 6/6 από το Dassu με 420 βαστάζους. Μετά από 14 μέρες θα φτάσουν στον παγετώνα Savoia, όπου και θα στηθεί το BC. Στις 22/06 θα στηθεί το ΚΙ στα 5850μ. Στις 26/06 θα φτάσουν στα 6600 ετοιμάζοντας το ΚΙΙ, στο διάσελο της δυτικής κόψης. Στις 30/06 θα στήσουν την ΚΙΙΙ στα 7000μ, ενώ στις 17/07 θα φτάσουν στα 7645 και στο ΚIV. Η διαδρομή ήτανε δύσκολη, ενώ παρατεταμένη χιονόπτωση τους εγκλώβισε για έντεκα μέρες στην Κατασκήνωση IV. Όταν τελικά ο καιρός καθάρισε, στήθηκε και η ΚV στα 8040μ. Οι σκέψεις για ΚVI στα 8200μ εγκαταλήφθηκαν και έτσι η ομάδα άρχισε να στήνει σταθερά σχοινιά προς την κορυφή. Γενικά από τη βάση της δυτικής πλευράς μέχρι τα 8200μ ή αποστολή εξόπλισε 5500μ σταθερά σχοινιά! Έτσι στις 06/08 οι Ohtani, Yamashita,και Nazir ξεκινάνε από την ΚV για την τελική προσπάθεια. Μαζί τους οι Yonemoto και Yabuta κουβαλάνε φιάλες οξυγόνου για υποστήριξη. Στα 8500μ θα σκάψουν μία σπηλιά στο χιόνι για ένα κρύο μπιβουάκ χωρίς υπνόσακους, φαγητό, νερό αλλά και οξυγόνο μιας και τις μπουκάλες τις άφησαν χαμηλότερα. Την άλλη μέρα με καλό καιρό οι Ohtani και Nazir θα πατήσουν στην κορυφή, ενώ ο Yamashita σταματάει 50 μέτρα κάτω από την κορυφή εντελώς εξαντλημένος. Στο κατέβασμα θα συναντήσουν την ομάδα υποστήριξης στο σημείο του μπιβουάκ και όλοι μαζί θα ξεκινήσουν τα ραπέλ για να φτάσουν στην ΚΒ στις 10/08 ολοκληρώνοντας με επιτυχία μία νέα διαδρομή στο Κ2. Αναλυτικότερα η αποστολή στο American Alpine club.

North east ridge (Eckenstein), Αμερικάνοι, 1978: Οι Αμερικάνοι επιστρέφουν μετά από 40 χρόνια για να καταφέρουν τελικά και αυτοί με τη σειρά τους ανάβαση στην κορυφή και μάλιστα από μία νέα διαδρομή. Τη ΒΑ κόψη επιχείρησαν για πρώτη φορά μία δυνατή Πολωνική ομάδα το 1976, ο καιρός όμως είχε άλλα σχέδια για αυτούς. Η κόψη ονομάζεται και Eckenstein, που την επιχείρησε ο ίδιος το 1902! Η ομάδα των Αμερικάνων αποτελούνταν από 14 μέλη, ανάμεσα τους και τρεις γυναίκες. Αρχηγός ήτανε ο J. Whittaker. Οι τέσσερεις από αυτούς φτάσανε κορυφή κάνοντας μία παραλλαγή της διαδρομής των Πολωνών. Στα τέλος πραγματοποίησαν τραβέρσα βγαίνοντας στην Abruzzi, ολοκληρώνοντας από εκεί την ανάβαση.

Κίνα

North ridge, Ιάπωνες 1982: Σπάνιες επαναλήψεις λόγο της δύσκολης πρόσβασης, ενώ πρόκληση αποτελεί η διάσχιση του ποταμού Shaksgam. Σίγουρα πιο δύσκολη κόψη από αυτή της Abruzzi. Μεγάλη σε μήκος, απότομη και ιδιαίτερα βράχινη. Το 1982 14 Ιάπωνες ορειβάτες της 1ης ομάδας καθώς και άλλοι 29 που ήρθαν για να βοηθήσουν στη μεταφορά θα βρεθούν στην Κινέζικη πλευρά. Αρχηγοί ήτανε οι Isao Shinkai και Masatsugu Konishi.. Το πέρασμα του ποταμού Shaksgam θα γίνει με καμήλες. Η διαδρομή χαράχθηκε στη βόρεια ράχη της ΒΔ ορθοπλαγιάς. Θα φτάσουνε στην Κ.Β. στις 29/05 και κατόπιν θα αρχίσουν να στήνονται οι επόμενες. Η ΚIV θα στηθεί στο βόρειο διάσελο στα 7840μ με την ονομασία "Eagle's nest". Επίσης η διαδρομή μέχρι την κορυφή εξοπλίστηκε με σταθερά σχοινιά μέχρι τα 8000μ. Την επόμενη η ομάδα θα κατέβει στην κατασκήνωση βάσης για ξεκούραση. Στις 14/08 θα ξεκινήσει η προσπάθεια για την κορυφή. Στα 8130 ένα μέλος αποχωρεί, ενώ οι υπόλοιποι συνεχίζουν ο καθένας με το ρυθμό του, χωρίς να είναι σχοινοσυντροφιά. Τελικά τρία μέλη θα πατήσουν στην κορυφή. Στην κατάβαση ο Yoshino θα κάνει μπιβουάκ στα 8390μ, ενώ οι άλλοι δύο 50 μέτρα πιο κάτω. Στην αρχή των σταθερών σχοινιών ο Yanagisawa θα εξαφανιστεί. Στις 15/08 ακόμα τέσσερεις Ιάπωνες θα φτάσουν στην κορυφή. Και ενώ έχουνε κατέβει όλοι κάτω από το βουνό ο Dr T.Sakano θα χαθεί σε μία μικρή βόλτα στην περιοχή. Έτσι η αποστολή θα ολοκληρωθεί με δύο απώλειες. Το 1990 θα γίνει μία επανάληψη από τους Greg Mortimer και Steve Swenson. Αναλυτικότερα το ιστορικό των αναβάσεων στη north ridge.

North west ridge, Γάλλοι, 1991: Σε μία ήσυχη σχετικά χρονιά για το Κ2 μία μικρή αποστολή Γάλλων αποτελούνταν από τον εξαιρετικά ικανό Christophe Profit, τον Pierre Beghin και δύο φίλους γιατρούς. Οι δύο αναρριχητές ξεκινώντας από τον παγετώνα Savoia θα κινηθούν ελαφριά και γρήγορα. Αφού σκαρφάλωσαν τη ΒΔ ράχη, στη συνέχεια στα 7800μ πέρασαν στη βόρια πλευρά, μιας και αυτή ενώνεται με το Βόρειο πυλώνα. To 1995 θα γίνει μία προσπάθεια από Αμερικάνους, οι οποίοι θα φτάσουν στα 8100μ.

North west face, Ιάπωνες, 1990: Μια δωδεκαμελής Ιαπωνική αποστολή θα προσεγγίσει το Κ2 από την Κινέζικη μεριά για να δοκιμάσει την ανάβαση στην ασκαρφάλωτη βορειοδυτική όψη του βουνού. Αρχηγός ήτανε ο Tomaji Ueki, ενώ στην κορυφή θα καταφέρουν να φτάσουν δύο Ιάπωνες. Η διαδρομή περνάει στη βόρεια κόψη στα 7680μ.

West face, Russian team, 2007: Πρόκειται για μία από τις πιο τεχνικές διαδρομές στο Κ2.Αρκετά δύσκολη, η δυτική όψη ολοκληρώθηκε από τη μεθοδική δουλειά Ρώσικης αποστολής. Στήσανε εφτά κατασκηνώσεις στην ορθοπλαγιά, οι δύο τελευταίες στα 8150μ και στα 8400μ, περνώντας αρκετές νύχτες στη "ζώνη θανάτου". Παράλληλα φιξάρανε σχοινιά, αφού δεν υπήρχε τίποτα από προηγούμενες αποστολές. Ένα εμπόδιο πριν την κορυφή το ονομάσανε "Berlin wall", ενώ ηη ομάδα δεν χρησιμοποίησε συμπληρωματικό οξυγόνο. Οι Andrew Mariev και Vadim Popovich θα καταφέρουν την κορυφή στο πιο πρόσφατο άνοιγμα διαδρομής στο Κ2. Άρθρο για αυτή την επιτυχία στο Alpinist